Abstrakcja ze specyficznym poczuciem humoru.

Uwaga!
Tekst, który zamierzam za chwilę przytoczyć pochodzi z pilnie strzeżonego,  prywatnego archiwum. Mojego! Wartownik na wieży. Fosa. I smok ziejący ogniem.

Tekst ten został napisany specjalnie dla Kariny. Na jej …ste urodziny.
Coż taka nasza tradycja. To chyba ona zaczęła. Napisała dla mnie opowiadanie. W zamian zażądała opowiadania. Napisałam. I w zamian zażądałam kolejnego opowiadania 🙂 Mam tego sporą kolekcję. Raz na rok czytam. I płaczę ze śmiechu. Na ostatnie urodziny dostałam od niej tekst o moich 77 urodzinach. Siedemdziesiątych siódmych 🙂 czyli jej wizja przyszłości. Zainspirowana na jej urodziny podarowałam jej tekst o alternatywnej rzeczywistości. Podejmujemy przecież decyzje (lub życie podejmuje je za nas) i dzieje się coś, co sprawia, że idziemy w prawo, a nie w lewo… A co byłoby gdybyśmy poszli w lewo? 🙂

Tak więc jeśli nie masz wysokiego poziomu tolerancji na abstrakcyjne żarty to zalecam EWAKUACJĘ.

Krótka legenda dla tych, którzy czytają dalej. W rzeczywistości:
Karina to solenizantka.
Jarek to zwariowany singiel. Ja przy nim zawsze płaczę 🙂
Ela (zwana elastyczną) to właścicielka kota Gustawa. Ma biologiczne wykształcenie i problem z biodrem.
Joanna to ja. Każdy mnie zna 😉 (bo jestem skromna ;))
Jacek to mąż mój. Prawnik. Pojawia się na końcu, w wyniku strajku, bo przecież nie może go zabraknąć w moim alternatywnym życiu 😉

PO DRUGIEJ STRONIE LUSTRA

Białe płatkiśniegu wirują na wietrze. Przytulny domek Kariny przykryty jestgrubą kołderką śniegu. Z komina wydobywa się cienki strumieńdymu. Dymek podskakuje wesoło.

W kuchni Pani domuotwiera właśnie piec i wyciąga z niego blachę pełną kruchychciasteczek. Kuchnię wypełnia przepyszny zapach. Mniam, mniam.

• Powinnam zrobićpodwójną porcję – Karina marszczy czoło – Jarek jak usiądzieprzy ciasteczkach zje je wszystkie.

Karina spojrzała nazegar. 15.55. Zaraz przyjadą goście. Co roku, o godzinie 16.00, dojej uroczego domku nad morzem wpada cała ferajna małp pana H. Takajest tradycja. Karina zdejmuje fartuch kuchenny i poprawia przedlustrem fryzurę. Dokładnie o godzinie 16 słyszy stukanie do drzwi.

• OOO, Karina? -po uchyleniu drzwi do hallu ładuje się zaokrąglony brzuszek iJarek, jego właściciel.

• Spodziewałeśsię kogoś innego?

• No nie …. alemyślałem, że mnie czymś zaskoczysz. A Ty znowu wyglądaszkwitnąco.

• Chciałabym bymmóc powiedzieć to samo … Ty wyglądasz trochę pączkująco 🙂

• Wiesz jak tojest! OOO, co tak pięknie pachnie? Masz dezodorant o zapachuświeżych ciasteczek?

• Upiekłamciasteczka …

• Moja żona teżpiecze …

• Codzienniepewnie …

• Codziennie! Jakkocha to niech piecze!

• Zapraszam dośrodka.

• Sama jesteś? -Jarek nieproszony obleciał cały dom.

• Nie – zpowagą zaprzeczyła Karina – z Tobą.

• Ale ja pytam oTwoją rodzinkę!

• Mój mąż icóreczka są w Strykowie. Przyjeżdżamy tu razem na całe lato.Zimą wpadam tylko wtedy, gdy mam wenę. Tu mam spokój i mogępisać.

• Ja jak chcęmieć spokój to jadę na deskę. Pakuję całą rodzinę w mojegoVana i jedziemy …

W czasie, gdy Karinai Jarek toczyli miłe rozmowy, kilka metrów przed domem Karinyblondynka i jej sportowa Honda próbowała pokonać zlodowaciałewzniesienie.

• Cholera jasna!- krzyknęła Joanna – gdzie ona zamieszkała! Londyn, Paryżbyłby ok, ale tutaj? Wszędzie jest biało! Jakieś pieprzonagórka!

Siedziała sama wsamochodzie. Czyżby mówiła do siebie? Nie zwracała uwagi napiękne widoki. Z wielką energią naciskała na pedał gazu.

• No dalej,kochanie – Joanna zachęcała słodko swój ukochany samochód –wjeżdżaj pod tą górkę.

Za piątym razemudało jej się pokonać oblodzone wzniesienie. Wjechała w końcu napodjazd przed posesją numer 6. Wysiadła z samochodu i starała sięszybko dostać się do domu Jubilatki, nie mocząc sobie przy tymkozaczków, hitu tej zimy.

• Cześć Asia –na progu powitał ją znajomy głos – rozpłaszcz się!

• Jarek? -zapytała Joanna nie wierząc własnym oczom.

• Nie, Karina –głośno roześmiał się Jarek – zrobiłam sobie operacjęplastyczną, żeby upodobnić się do mojego idola.

• Cześć Jarek,ty jak zwykle masz świetny humor. A ja się wkurzam, bo nie mogłampodjechać pod tą pieprzoną górkę! Czemu tu leży tyle śniegu?

• Bo to nie jestPoznań tylko wiocha! A śnieg dłużej leży, bo jesteśmy bliskomorza – na schodach ukazała się Karina.

• No cześć!Chodź! Niech cię uściskam! – zawołała Joanna – Najlepszeżyczenia….

• Witam, wejdźdo środka.

Joanna rozejrzałasię po domu.

• Pięknieurządzony. Rewelacja. Taki ciepły, rodzinny.

• Dziękuję –uśmiechnęła się Karina.

• Dobrzewyglądasz – powiedziała Joanna z zazdrością – które tourodziny?

• Osiemnaste –roześmiała się Karina.

• OsiemnasteTwoje czy Rekina?

• Pawła też :)ale jeśli chciałaś przyjść na urodziny mojego brata bliźniaka,to chyba pomyliłaś adres …

• No właśnie,Karina, dobrze wyglądasz! – dodał Jarek – widać, że nic nierobisz!

• Jarek –Joanna skarciła Jarka – Jak nic nie robi?

• Ha, ha, ha, ha– Karina na szczęście zareagowała śmiechem – Tak nic nierobię, tylko leżę i pachnę, Jarek!

• Pachniesz? Niepoczułem!

• I niepoczujesz! Ironii też nie czujesz. Przecież Karina pisze. Swojądrogą jak ty to robisz, że każda twoja książka jestbestsellerem?

• E tam pisze, jateż mógłbym pisać, gdybym miał czas. Mam pomysły na tylehistorii …

• A co takiegorobisz, że nie masz czasu? – zapytała Karina.

• Praca, praca,praca. Weekendy mam ciężkie … nawet nie wiecie jakie ciężkie …

Wiedziały, żepraca go pochłania. Jarek był rekinem biznesu. Firma jego i jegowspólnika Błażeja od wielu lat była wiodącym producentem obuwia.„Szmat-but” to marka ceniona na całym świecie. Kto by pomyślał,że zaczęło się niewinnie od straganu z obuwiem w Mielnie. Niemiały pojęcia jednak o jego życiu prywatnym

• Jakie ? –zapytały równocześnie.

• Imprezy,imprezy i imprezy. A to moja młodsza córka wymyśli sobie jakąśdyskotekę, a to starsza wypad do klubu. Nie mogę puszczać ichsamych. Muszę ich pilnować. Przecież po tego rodzaju lokalachbłąka się mnóstwo podstarzałych facetów chętnych na młodeciała. Oburzające, no nie! Niech stary dziad siedzi w domu! A nieślini się patrząc na moje córeczki.

• Oooo –zdziwiła się Karina.

• Zobaczysz, jaktwoja córka urośnie – Jarek zwrócił się do Kariny.

• Ja na szczęścienie będę miała tego problemu – ucieszyła się Joanna i złapałacieplutkie, świeże ciasteczko.

• Nie jedz! -wrzasnął Jarek.

• Nie jedz! -powtórzyła Karina – Czekamy jeszcze na Elę.

Joanna już miaładyskutować, bo przecież nie mogła oprzeć się takiemu pyszniewyglądającemu się ciasteczku ale wszyscy usłyszeli walenie dodrzwi. Cała trójka pobiegła otworzyć drzwi.

• Oooo Ela !

• W końcu Wasznalazłam! – zadowolona Ela wygięła się elastycznie i zaczęłaściągać buty.

Obserwujące jątowarzystwo zamarło. Ela wyglądała jak Lara Croft. Długi warkoczzalotnie opadał jej na pierś. Biodra opinały spodnie wojskowe.

• Spóźniłaśsię – krzyknął z zadowoleniem Jarek.

• Pewnie niemogłaś podjechać pod górkę. Sam lód! Moja honda, mimo że mamnajnowszy model też nie dała sobie rady.

• Nieee, górkinie zauważyłam. Przyjechałam trochę z innej strony

• Z innej strony?Towarzystwo znów stanęło i wybałuszyło oczy.

• Tak. Bałam sięw ogóle, ze nie przyjadę. Wiecie, teraz jest okres godowyjaguarów. Nie chciałam ich zostawiać. Ale przyleciał do naszegoobozu helikopter Polskiej Akcji Humanitarnej i zabrałam się znimi. Zrzucili mnie trochę za wcześnie. Dobrze, że mój zegaremma GPS. Dzięki temu trafiłam do domu naszej poczytnej koleżankiKariny. Wszystkiego najlepszego. Ode mnie i od Gustawa.

• Dziękuję.Gustawa zabrałaś ze sobą do Afryki?

• No pewnie,niech poznaje swoją rodzinę! Zaprzyjaźnił się ze stademjaguarów.

• Ja też sięzaprzyjaźniłem. Ale tylko z jednym jaguarem. Stoi u mnie w garażu.- Jarek poczuł potrzebę pochwalenia się stanem swojego garażu.

• Skoro jesteśmywszyscy, zapraszam Was do stołu – Pani Domu zagoniła wszystkichdo jadalni.

Wszyscy rzucili sięna ciastka, jakby od trzech dni niczego nie jedli.

• Cholera, z rokuna rok przyjeżdżają coraz bardziej głodni! – pomyślała Karina.

• A twojacóreczka jest zdrowa? Ta zima jakaś wybitnie mroźna jest. -zapytała Joanna.

• Taak, zdrowa.

• Mój Gustawmiał trochę kataru … – wtrąciła Ela.

Joanna zapatrzyłasię w dal.

• Jarek jak idziebiznes? – zapytała Joanna.

• Super.Wchodzimy w tym roku na giełdę.

• Ooooo –dziewczyny równocześnie wydały z siebie okrzyk.

• A Ty Karina nadczym teraz pracujesz?

• Kończęksiążkę pt. „Spacer nad rozlewiskiem”.

• To kontynuacja„Wakacji nad rozlewiskiem?” – zapytała Ela.

• Tak – Karinaucieszyła się – Czytałaś?

• Tak, na głos.Gustawowi.

• Aaaa –wszyscy równocześnie wydali z siebie okrzyk.

• A Ty Elawracasz do Polski?

• Nie, Gustaw sięzakochał w Elzie z afrykańskiego buszu. Zostaję z nimi. Mogąpotrzebować mojej pomocy.

• Uuuu – wszyscyrównocześnie wydali z siebie okrzyk.

• Joanna, a tyskąd miałaś kasę na najnowszą hondę – zapytał zawszewścibski Jarek – pewnie nie z pensji zarządcy biurowca naSłowackiego.

• Nie –roześmiała się Joanna – Ja też od czasu do czasu publikuję.

• Tyyyyyyy? – wszyscy równocześnie wydali z siebie okrzyk.

• Nie do końcaja. Po prostu raz do roku sprzedaję opowiadanie, no wiesz Karina,jedno z tych, które kiedyś dla mnie pisałaś. Znalazłam gazetę,która daje za to dobre pieniądze.

• Cholera, to ty?- zapytał zgorszony Jarek.

• Ja.

• Eeeeee – – wszyscy równocześnie wydali z siebie okrzyk.

Po dwóch godzinachkrzyków, opowieści i śmiechów goście zaczęli zbierać się dowyjścia. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

• Przepraszam Was– Powiedziała Karina i wyszła z pokoju.

Po chwili do pokojuwszedł przystojny brunet.

• Przepraszam, żeCię nachodzę. Ale przyniosłem umowę na nową książkę.Sprawdziłem, możesz podpisywać. – powiedział do Kariny.

• O dziękuję.Poznajcie się. To moi znajomi a to mój prawnik.

• Prawnik ? -Joannie zaświeciły się oczy i pierwsza rzuciła się, by sięprzedstawić.

• Joanna jestem.

• Miło mi,Jacek.

• To nie będziemyprzeszkadzać – powiedziała Ela – idziemy.

• Ja możejeszcze chwilę zostanę – powiedziała Joanna, nie odrywającoczu od Jacka.