Czarny pokój

Mam taki tajemniczy czarny pokój. Metr na metr. Czarne ściany, czarna podłoga, czarny sufit. Małe czarne drzwi. Zero okien.
Wpadam tam raz na jakiś czas. Ostatnio raczej często. Siedzę w pokoju sama i czuję się źle. Coś mi nie pasuje, nie wiem co. Coś mi się nie podoba, nie wiem co. Chciałabym coś zmienić, nie wiem co. Wychodzę z niego, ale wracam. Zamykam się. Ostatnio patrzę na drzwi i nie wiem czy powinnam je otworzyć, dlaczego?
W moim czarnym pokoju wszystko jest takie nudne, monotonne, smutne i bezsensu. Nic się nie dzieje.
Wczoraj Justyna, moja najbliższa koleżanka ze studiów, zapytała mnie co słychać w pracy. Po trzech minutach zastanowienia się, doszłam do wniosku, że moja praca znajduje się obecnie w czarnym pokoju. Wpadłam w taką rutynę, że przestała mi sprawiać przyjemność. Podzieliłam się częścią moich spostrzeżeń z Justyną. Justyna odpowiedziała: Nie przejmuj się! Poradzisz sobie z tym, jesteś Gbską. Pożegnała się i pobiegła odebrać dziecko z przedszkola. Ja wróciłam do swoich zajęć. Jednak, gdy wieczorem wracałam z pracy, dotarły do mnie w końcu słowa Justyny.
Jestem GBSką. Pokonałam tyle trudności. Pokonałam siebie. Dam sobie radę ze wszystkim. Muszę tylko wyjść z tego ohydnego czarnego pokoju, rozejrzeć się, zidentyfikować problem i dokonać zmian! Nic prostszego? !?